Συναυλία των Τρυπών στο Ροδον - 27-29 Απριλίου 1996 Οπως την κατέγραψε ο Β.Κ. Καλαμαράς Ελευθεροτυπία, 29 Απριλίου 1996
"Σχιζοφρενής, σχιζοφρενής!", "Δεν χωράς πουθενά / πουθενά, κρίμα / παντού περισσεύεις και παντού
ξεψυχάς", φώναζε ο Γιάννης Αγγελάκας. Κι από κάτω πανδαιμόνιο. Σάββατο βράδυ, στο "Ρόδον". Ηλικίας,
κάτω των είκοσι πέντε, οι περισσότεροι, είχαν έρθει να χορέψουν, να φωνάξουν, να ουρλιάξουν, να εκτονωθούν.
Το συγκρότημα "Τρύπες" απελευθέρωσε σκληρό, σκληρότατο ηλεκτρικό ήχο, που αναρριπιζόταν από
κύμματα μελωδίας.
"Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε / και δεν γλείφουν πληγές". Μ' αυτούς του στίχους η συναυλία άρχισε να βρίσκει
τον ρυθμό της. Ρυθμό-φωτιά, που κράτησε για περίπου δύο ώρες. "Ο,τι σκοτώνεις / είναι δικό σου για πάντα".
Και οι νεαροί το επαναλάμβαναν. Οπως επανέλαβαν στίχους απ' όλα τα τραγούδια, που γνωρίζουν απ' έξω και
και ανακατωτά
"Μόνο να σ' αγγίξω / κι ας μην υπάρχεις πια", "Μπροστά μου δρόμος / που βιάζομαι να κλείσω", "να 'μαι πάλι
εδώ, ζωντανός". Στο ζωντανός, η απάντηση ήταν αυθόρμητη απο τους παραληρούντες: "Μπάτσοι - γουρούνια -
δολοφόνοι".
"Ετσι και αλλιώς δεν υπάρχω". Στίχος ωμός και καταθλιπτικός. "Είμαστε όλοι θύματα αυτής της πόλης",
είπε προς το τέλος ο Γιάννης Αγγελάκας και την ομοφωνία του συναυλιακού κοινού την είχε δεδομένη.
Και σ' αυτή τη συναυλία αποδείχθηκε ότι η σχέση του συγκροτήματος με τους νεαρούς είναι δοκιμασμένη.
Οι νεαροί πιστεύουν στον Γιάννη Αγγελάκα και αυτός ανταποδίδει την εμπιστοσύνη τους.
Αεικίνητος, ο ροκ τραγουδιστής επί ένα δίωρο δεν άφησε τη σκηνή, δείχνοντας ότι πιστεύει αυτά που
τραγουδάει και ότι η φήμη του συγκροτήματος δεν περιόρισε ούτε στο ελάχιστο τη δόνηση των πρώτων
συναυλιών Μια αστυνομική κλούβα είχε σταυθμεύσει επί της 3ης Σεπτεμβρίου, στην έξοδο της οδού Μάρνη.
Δεν χρειάστηκε. Ευτυχώς. Οσοι δεν πρόλαβαν, μπορούν να δουν τις "Τρύπες" την Παρασκευή ή το Σάββατο,
9.30 μ.μ.
